İYİLİĞİN SESSİZLİĞİ

İyiliğin sesi yoktur; ama yankısı vardır.

Ne var ki artık o yankıyı duyan da azaldı.

Birine el uzatıyorsun, bakışını kaçırıyor.

Birine yol gösteriyorsun, adını anmıyor.

Bir iyilik yapıyorsun, sanki hiç olmamış gibi davranıyor.

Oysa bazen bir “teşekkür” bile bir ömrü onarırdı.

Zamanla anlıyorsun…İnsanlar kötülüğe değil, iyiliğe karşı da sessizleşebiliyormuş.

Önceden bir çabanın, bir emeğin kıymeti bilinir;bir “eline sağlık” sözü, gönüller arasında köprü olurdu.

Şimdi köprüler yıkılmadı belki ama geçilmiyor artık;herkes kendi kıyısında, kendi sessizliğinde.

İyilik bazen bir su gibi akar,ama eğer karşısına kuru topraklar çıkarsa, sessizce yerin altına çekilir.

Zamanında sulanmayan çiçek nasıl solar,fark edilmeyen iyilik de öyle kaybolur kalplerin derinliklerinde.

Ve insan, ne kadar güçlü olursa olsun,görülmemeye uzun süre dayanamaz.

Bir toplumun büyüklüğü, binalarının yüksekliğinde değil,bir “sağ ol” diyebilme zarafetinde gizlidir.

Teşekkür etmeyi unutan bir toplum,aslında vicdanını da unutur.Çünkü teşekkür, sadece nezaket değildir;bir fark ediştir,

bir insana “senin emeğin değerliydi” demektir.

İyiliği fark etmemek, kötülüğe alkış tutmak kadar tehlikelidir.

Çünkü sessizlik, çoğu zaman tarafsızlık değil, onaysızlıktır.

Bir tebessüm eksildiğinde umut da eksilir.

Bir teşekkür söylenmediğinde,bir yerlerde bir gönül yavaşça kapanır.

Ve insan, “neden uzaklaştı?” diye soranlara cevap veremez;çünkü uzaklaşmaz, sadece soğur.

İyilik, karşılık beklemez belki,ama yankısını duymak ister.

Tıpkı dağda yankılanan bir ses gibi;eğer ses geri dönmezse, insan orada kimse kalmadığını anlar.

Bugün birçok kalp,o yankıyı duyamadığı için sessizliğe gömülüyor.

Yine de…İyiliği susturmak mümkün değil.Çünkü iyilik, görünmese de kök salar.

Birinin unuttuğu bir söz, bir başkasının vicdanında filiz verir.

Ve bir gün, sessizliğin ortasında bir teşekkür duyulur yeniden, geç kalmış, ama içten bir teşekkür.

İşte o an, insanlık yeniden hatırlanır.

İsmail Acar

ismailacar@74haber.com

Sessiz kalmayın… Her yazı, bir yankı bulduğunda anlam kazanır.