Tarih bazen bir kılıç darbesiyle değil, bir dua ile şekillenir. Bir sabah ezanı vaktidir, denizden esen rüzgârın toprağa düşen duası gibi sessiz… Ve işte öyle bir sabahtır 29 Mayıs 1453. Bir çağı kapatır, bir yenisini başlatır. Adına yalnızca “fetih” derler ama ardında çağlar boyunca yankılanacak bir irade, bir inanç ve bir medeniyet nefesi taşır.

İstanbul… Adı bile bir efsun. Taşında peygamber duası, göğünde ezelî bir hedefin izleri. Peygamberin “Konstantiniyye elbet bir gün fetholunacaktır…” müjdesiyle sarsılmış asırlar. O gün geldiğinde, surların önünde yalnızca bir ordu değil; sabır, ilim, strateji, inanç ve adalet durmuştu.

Fatih… Adı gibi kaderin kilidini açan bir anahtar. Henüz yirmi bir yaşında, ama yüreğinde asırlık bir medeniyetin taşıyıcısı. Onun fethi, yalnızca taş surları aşmak değil; aklı, kalbi ve vicdanı bir araya getirme zaferiydi. Bir çağı kapatmak kadar bir ahlakı başlatmaktı aslında.

İstanbul’un fethi, bir işgal değil; bir ihya hareketidir. Bu şehrin fethiyle sadece coğrafya değil, gönüller de değişmiştir. Camiler, kiliselerle omuz omuza durmuş, farklı inançlar aynı semada nefes almıştır. Çünkü bu fetih, bir mimaride değil, bir merhamette büyümüştür.

O gün yükselen tekbirlerle, yalnızca bir şehir değil, insanlığa yeni bir umut da kazandırılmıştır. Medeniyetin kalbi yeniden atmaya başlamıştır; ilimle, sanatla, ahlakla… Ve o günden sonra İstanbul, sadece bir şehir değil; bir rüyadır artık. Bir dua gibidir. Her gönülde yankı bulan, her dilde ayrı söylenen…

Bugün hâlâ Ayasofya’nın kubbesinden yükselen ezanla, Fatih’in yüreğinden çıkan niyet buluşur. Ve biz biliriz ki, fetih yalnızca geçmişin hikâyesi değildir. Her çağda fethedilecek bir gönül, kazanılacak bir insan ve inşa edilecek bir medeniyet vardır.

Çünkü fethin ruhu; taş yıkmak değil, kalp yapmak sanatıdır.

“Konstantiniyye mutlaka fetholunacaktır. Onu fetheden komutan ne güzel komutan, o ordu ne güzel ordudur.”

— Hz. Muhammed (s.a.v.)