BÜYÜYÜNCE NE OLDUK?

Çocukken büyümek isterdik.Büyüyünce her şeyin daha kolay, daha mümkün olacağını sanırdık.

Sanki yaş alınca cesaret artacak, korkular azalacak, hayat biraz daha anlaşılır hâle gelecekmiş gibi…

Hayallerimiz vardı.

Kimimiz gökyüzüne bakarak kurardı,kimimiz bir defterin kenarına çizerek…

O hayallerin sınırı yoktu;çünkü henüz “olmaz” kelimesiyle tanışmamıştık.

Sonra büyüdük.

Hayaller yerini planlara bıraktı.

Cesaretin yerini temkin,heyecanın yerini “gerçekçilik” aldı.

Artık bir şey istemeden önce,“ister miyim?” diye değil,

“olur mu?” diye sorar olduk.

Zamanla öğrendik ki büyümek;sadece yaş almak değil,

aynı zamanda bazı hayallerden sessizce vazgeçmeyi öğrenmekmiş.

Bir şeyden vazgeçtiğimizi çoğu zaman fark etmedik bile.

Erteledik sandık.“Sonra bakarım” dedik,

“Şartlar oluşsun” dedik,“Biraz daha zaman geçsin” dedik…

Zaman geçti.

Ama biz, o hayallere bir daha dönmedik.

Oysa hayaller,insanın içindeki en diri tarafıdır.

İnsan hayal kurabildiği sürece yorulur ama tükenmez.

Hayal kurmayı bıraktığında isehayat ağırlaşır, günler birbirine benzemeye başlar.

Bugün birçok yetişkinin içinde hâlâ o çocuk var.

Bir köşede sessizce bekleyen,yarım kalmış bir hayalin başında duran bir çocuk…

Sadece artık daha suskun,daha temkinli

ve biraz da cesarete muhtaç.

Belki de mesele,yeni hayaller kurmak değil;

eskiden yarım kalanlara bir kez daha bakabilmektir.

Çünkü bazı hayaller,geç kalındığı için değil;

vazgeçilmediği sürece yaşamaya devam ettiği için değerlidir.

Büyüdük mü?…

Yoksa sadece hayal kurmaktan mı vazgeçtik?

İsmail ACAR

74haber.com

19.12.2025

Bu yazı sizde bir yere dokunduysa,yarım kalan hayallerinizi, ertelediğiniz “bir gün”leri ya da içinizde hâlâ yaşayan o çocuğu benimle paylaşmak isterseniz;

görüş ve düşüncelerinizi ismailacar@74haber.com adresine yazabilirsiniz.

Bazı hikâyeler konuşuldukça,bazı hayaller paylaşıldıkça cesaret bulur.