Bazı masalar vardır…

Üzerine yalnızca ekmek değil, emek konur. Bir tarafında hayaller, diğer tarafında sorumluluklar oturur.

Kimi zaman bir yudum çayla başlar o masa, kimi zaman bir tebessümle. Ama her defasında, insanların içindeki iyi niyetin buluşma noktası olur.

Bir masa…

Sadece bir tahta parçası değildir. Bir niyetin, bir inancın şekil bulmuş halidir.

Bir masanın etrafına oturan insanlar, farkında olmadan bir şehrin, bir köyün, bir neslin geleceğini konuşurlar.

Kimisi susar ama kalbiyle dua eder, kimisi söze döker içindekini. Ama o anda herkes aynı duygunun içindedir: birlik olmanın huzuru.

Geçtiğimiz akşam böyle bir masada buluştuk biz de.

İstanbul’un kalabalığında, Ulus’un sıcaklığını hissettiren bir masaydı bu. Memleket sevdasıyla bir araya gelen gönüller, aynı amaç için oturdu o sofraya.

Kimsenin kimseye üstünlüğü yoktu, herkes aynı niyetle oradaydı: “Birlik olalım, elimizi taşın altına birlikte koyalım.”

O masa, sadece bir yemek masası değildi.

Orada vefa, sorumluluk ve memleket sevgisi aynı tabakta buluştu.Bir yanda Ulus’un derin köklerinden gelen tevazu,

diğer yanda İstanbul’un dinamizmi… İkisi bir araya geldiğinde doğan sinerji, bir ilçenin geleceğini aydınlatacak kadar güçlüydü.

Bazen bir masa, yılların biriktirdiğini bir anda ortaya çıkarır.

Bir bakarsınız, çocukluk anıları, köy yolları, eski maç hatıraları bir bir konuşur. O masada sadece bugünü değil, geçmişi de selamlar insan.

Bir lokmada vefa vardır, bir yudumda hatıra… Ve en kıymetlisi, herkesin içinde aynı cümle yankılanır:

“İyi ki bir aradayız.”

Bugün dönüp baktığımda, o masanın üzerindeki tabakları değil,

etrafındaki samimiyeti hatırlıyorum. Çünkü bir masa, sadece karnı değil, ruhu da doyurabiliyorsa anlam kazanır.

Ve o akşam biz, bir sofradan değil, bir duruştan kalktık. Birlik, beraberlik, dostluk ve sorumlulukla güçlenen bir duruştan.

Belki de hayat dediğimiz şey budur.

Bir masa etrafında toplanmış insanların, birbirinin gözünde kendini bulduğu anlar. Kimi zaman sessiz, kimi zaman gülerek, ama hep aynı yöne bakarak…

Çünkü mesele masanın büyüklüğü değil, niyetin genişliğidir.

Ve o akşam anladım ki,bir masa bazen geleceğe atılmış bir imzadır,

bazen bir dua, bazen bir başlangıç. Ama eğer o masa vicdanla, sevdayla ve memleket aşkıyla kurulmuşsa,

onun etrafında oturan herkes farkında olmadan bir tarihin parçası olur.

Bu vesileyle, o masanın etrafında kalbini, emeğini ve samimiyetini ortaya koyan herkese gönülden teşekkür ediyorum.

O masa bir akşamın değil, bir geleceğin temeli oldu.

Ve biz o geleceğe, birlikte yürümeye kararlıyız.

İsmail ACAR

Yazıyla, sözle, düşünceyle buluşmak dileğiyle...

ismailacar@74haber.com